Egoku Dōmyō

Egoku Dōmyō
慧極道明
Data i miejsce urodzenia	1632 ; Nagato
Data śmierci	1721
Szkoła	ōbaku
Linia przekazu; Dharmy zen	Yinyuan Longqi
Nauczyciel	Mu’an Xingtao
Zakon	zen

Egoku Dōmyō (jap. 慧極道明; ur. 1632, zm. 1721) – japoński mistrz zen szkoły ōbaku.

Życiorys

Urodził się w ówczesnej prowincji Nagato. Był piątym dzieckiem w rodzinie Oda, którzy związani byli z lokalnym daimyō prowincji Nagato. Matka zmarła, gdy był małym dzieckiem i jego wychowaniem zajął się wujek. Gdy miał 9 lat został posłany do małej świątyni szkoły rinzai. W wieku 17 lat przeszedł ceremonię tonsurową (postrzyżyn).

W 1650 roku usłyszał, że spadkobierca mistrza Yinyuana Longqi Yelan Xinggue (1613–1651) przybywa do Japonii, więc wybrał się do Nagasaki, aby go powitać. Po drodze w zajeździe spotkał mistrza Daozhe Chaoyuana (1602–1662), dołączył do niego i razem weszli na spotkanie z mistrzem Yelanem do klasztoru Sōfuku. Egoku spędził w tym klasztorze 3 lata. Po usłyszeniu, że któryś z chińskich kupców powiedział, iż japońscy mnisi dlatego praktykują w klasztorach chińskich, gdyż w nich nie ma głodu, oburzony oszczerstwem odszedł z tego klasztoru. Przez kilka miesięcy prowadził wędrowne i ascetyczne życie, żeby zadać kłam oszczerstwu i powrócił do klasztoru^[1].

Gdy w 1662 roku umierał mistrz Daozhe, poinstruował swoich uczniów, aby szukali nauk zen u mistrza Yinyuana. W 1663 roku Egoku wraz z grupą około 20 uczniów zostali uczniami Yinyuana lub Mu’ana Xingtao. W 1665 roku przyjął wskazania na ceremonii ordynacyjnej szkoły ōbaku (sandan kaie). Wziął udział w kilku letnich i zimowych odosobnieniach medytacyjnych. Przez jakiś czas był także uczniem Jifeia Ruyi^[1].

W 1671 roku Egoku otrzymał potwierdzenie oświecenia (inka) od mistrza Mu’ana. W 1674 roku otrzymał szatę. Był drugim spadkobiercą mistrza Mu’ana.

Wybudował lub odbudował 12 klasztorów i świątyń, w tym swój główny klasztor Hōun w prowincji Kawachi. Był także od 1687 roku opatem Zuishō-ji, najważniejszego klasztoru szkoły w Edo, posiadającego platformę ordynacyjną (kaidan). Było to wtedy najwyższe stanowisko dostępne Japończykowi w szkole ōbaku. W 1691 roku na ceremonii sandan kaie przekazał wskazania ponad 2000 ludzi.

Oprócz przyczynienia się do materialnego rozwoju szkoły poprzez budowę czy odbudowę klasztorów i świątyń, olbrzymie zasługi położył także w zasobach ludzkich. Miał 42 spadkobierców Dharmy i jest uważany za patriarchę linii przekazu shōringe-ha.

Mistrz zen Egoku Dōmyō zmarł w 1721 roku w wieku 90 lat.

Linia przekazu Dharmy zen

Pierwsza liczba oznacza liczbę pokoleń mistrzów od 1 Patriarchy indyjskiego Mahakaśjapy.

Druga liczba oznacza liczbę pokoleń od 28/1 Bodhidharmy, 28 Patriarchy Indii i 1 Patriarchy Chin.

Trzecia liczba oznacza początek nowej linii przekazu w danym kraju.

68/41 Miyun Yuanwu (1566–1642)
- 69/42 Feiyin Tongrong (1593–1661)
  - 70/43/1 Yinyuan Longqi (jap. Ingen Ryuki) (1592–1673) 23 spadkobierców Dharmy w tym 3 Japończyków. 1 opat Mampuku-ji
    - 71/44/2 Duzhan Xingrong (1628–1706)
      - 72/45/3 Tengan (bd)
    - 71/44/2 Yiran Xingrong (1601–1668) opat Kōfuku-ji
    - 71/44/2. Dokuhon Shōgen (1618–1689)
    - 71/44/2. Dokuryu Shoeki
    - 71/44/2. Ryōkei Shōsen (1602–1670) 1 spadkobierca Dharmy, opat Shōmyō-ji
      - 72/45/3. Go-Mizunoo (1612–1629) cesarz Japonii
        73/46/4. Kaiō Hōkō (1635–1712) opat Shōmyō-ji, linia ta dała później dwóch opatów Mampuku-ji.
    - 71/44/2. Dokushō Shōen (1617–1694)
    - 71/44/2. Jifei Ruyi (jap. Sokuhi Nyoitsu) (1616–1671) opat Fukuku-ji, 5 spadkobierców Dharmy
      - 72/45/3. Hōun Myōdo (bd) 2 opat Fukuku-ji
      - 72/45/3. Qiandai Xing’an (1636–1705) 6 opat Mampuku-ji
    - 71/44/2. Mu’an Xingtao (jap. Mokuan Shōtō) (1611–1684) 46 spadkobierców Dharmy, w tym 43 Japończyków. 2 opat Mampuku-ji
      - 72/45/2. Hakuo Dotai (zm. 1682) opat Daikyu-an
        73/46/3. Ryōnen Gensō (1646–1711) mistrzyni zen
      - 72/45/3. Tannen Dōjaku (1629–1679) były mnich szkoły sōtō
      - 72/45/3. Tetsugen Dōkō (1630–1682) nie zostawił spadkobierców
      - 72/45/3. Ichimyō Dōgen (1635–1685)
      - 72/45/3. Tesshin Dōhan (1641–1710) dwukrotny opat Zuishō-ji
      - 72/45/3. Jitsuden Dōkin (1627–1704) 4 opat Zuishō-ji
      - 72/45/3. Tanzan Dōshō (1606–1682)
      - 72/45/3. Tetsugyū Dōki (1628–1700) 34 spadkobierców Dharmy. 2 opat Zuishō-ji^[a]
        73/46/4. Linia przekazu chōshō
      - 72/45/3. Egoku Dōmyō (1632–1721) 42 spadkobierców Dharmy, 3 opat Zuishō-ji i swojego klasztoru Hōun-ji
        73/46/4. Linia przekazu shōringe
      - 72/45/3. Chōon Dōkai (1628–1695)
    - 71/44/2. Huilin Xingji (1609–1681) 6 japońskich spadkobierców Dharmy. 3 opat Mampuku-ji
      - 72/45/3. Linia przekazu ryūko
      - 72/45/3. Duzhan Xingying (Xingrong) (1628–1706) 39 spadkobierców Dharmy (38 Japończyków). 4 opat Mampuku-ji
        73/46/4. Linia przekazu shishirin oraz 3 mniejsze linie
        
        73/46/4. Enzū Dōjō (1643–1704) 17 spadkobierców Dharmy
        
        73/46/4. Sekisō Dōkō (1638–1704)
        
        73/46/4. Yuefeng Daozhuang (1655–1734) 8 opat Mampuku-ji
    - 71/44/2. Huimen Rupei (1615–1664) początkowo następca Yinyuana w Chinach; przybył do Nagasaki. 11 spadkobierców Dharmy.
      - 72/45/3. Gaoquan Xingdong^[b] (1633–1695) 16 spadkobierców Dharmy. 5 opat Mampuku-ji
        73/46/4. Linia przekazu bukkoku-ha

Uwagi

↑ Był to główny klasztor szkoły w Edo. Była to w tym okresie najwyższa funkcja dostępna Japończykom.
↑ Ostatni w pełni wykwalifikowany mistrz chan, który przybył z Chin.

Przypisy

↑ ^a ^b Helen J. Baroni. Obaku Zen. s. 79.

Bibliografia

Heinrich Dumoulin: Zen Buddhism: A History. Japan''. Nowy Jork: Macmillan Publishing Company, 1988, s. 509. ISBN 0-02-908250-1.
Helen J. Baroni: Obaku Zen. The Emergence of the Third Sect of Zen in Tokugawa Japan. Honolulu: University of Hawai’i Press, 2000, s. 280. ISBN 0-8248-2243-9.

[2] Był to główny klasztor szkoły w Edo. Była to w tym okresie najwyższa funkcja dostępna Japończykom.

[3] Ostatni w pełni wykwalifikowany mistrz chan, który przybył z Chin.

[ReferenceA-1] Helen J. Baroni. Obaku Zen. s. 79.

[1]

[a]

[b]